Η αγωνιστική περίοδος 2023-24 έφτασε στο τέλος της. Η αλήθεια είναι ότι μας ταλαιπώρησε αρκετά, όλους όσους μείναμε στον Σύλλογο μέχρι τέλους και αν κάποιος θα ήθελε να την σκιαγραφήσει με μία λέξη, αυτή η λέξη θα ήταν χαρμολύπη. Προσπαθήσαμε και τελικά καταφέραμε να ανανεώσουμε το ανθρώπινο δυναμικό, ήρθαν πολλοί αθλητές για τα δεδομένα μας και μειώθηκε πάρα πολύ ο μέσος όρος ηλικίας. Με το δυναμικό αυτό και τον προπονητή που επιλέξαμε η ομάδα δεν θα έπρεπε καν να κινδυνεύσει και πεποίθηση της διοίκησης από την αρχή ήταν ότι θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε μία καλή θέση στην τελική κατάταξη. Οι εξελίξεις δεν μας δικαίωσαν…
Αδικήσαμε τους εαυτούς μας και όλη την προσπάθεια που κάναμε από τον Αύγουστο.
Για να πετύχεις οποιοδήποτε στόχο έχεις θέσει, η πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είσαι ΟΜΑΔΑ σε όλους τους τομείς. Αυτό άρχισε να φαίνεται στην αρχή, αλλά διήρκεσε λίγες αγωνιστικές και η αφύπνιση ήρθε στα μέσα του δεύτερου γύρου. Ήταν το διάστημα που η ομάδα διεκδικούσε τη νίκη σε κάθε παιχνίδι, έχανε (ή για να ακριβολογούμε σε αρκετά παιχνίδια δώριζε τη νίκη) στις λεπτομέρειες και γενικά ήταν ένα σύνολο που χαιρόσουν να το βλέπεις. Αυτοί που έμειναν (φτάσαμε να κατεβάζουμε 7/8 παίκτες) έδιναν ότι είχαν και δεν είχαν, έβλεπα παίκτες να μην μπορούν να περπατήσουν και όμως να μην ζητάνε αλλαγή, παίκτες που ήταν εξουθενωμένοι, παίκτες τραυματίες αλλά να είναι εκεί για την ομάδα, άλλους να αφήνουν τις δουλειές και τις οικογένειες τους, άλλους να αγωνίζονται συνεχώς με παυσίπονα, να έρχονται κατευθείαν από τις φυσικοθεραπείες…να είναι όμως εκεί στη διάθεση του προπονητή χωρίς να παραπονιούνται…είδα και άλλους, νέους αλλά και παλιούς να τα παρατάνε με δικαιολογίες που δεν μπορεί να υπάρξουν όταν η ομάδα παλεύει να σωθεί. Προφάσεις του τύπου βαρέθηκα, κουράστηκα, με ενόχλησαν συμπεριφορές…και ένα σωρό άλλες δικαιολογίες. Όταν έλεγα σε όλη τη χρονιά στον προπονητή το διαδεδομένο πλέον μέχρι τέλους…το εννοούσα…Υπάρχει μια λέξη που χαρακτηρίζει…ΡΙΨΑΣΠΙΣ…
Πολλές οι αναμνήσεις, οι περισσότερες άσχημες και πρωτόγνωρες, αλλά μένει η τελευταία εικόνα και η συγκρατημένη αισιοδοξία για την επόμενη χρονιά. Τραυματισμοί, αποχωρήσεις παλιών και νέων αθλητών, συμπεριφορές που σπάνια συναντάς στον αθλητισμό, απρόσμενες, απαξιωτικές, σίγουρα αδικαιολόγητες που απογοήτευσαν αυτούς που έμειναν και πάλεψαν όλη τη χρονιά για την ομάδα. Και φυσικά λάθη πολλά. Λάθη της διοίκησης σε επιλογές και αποφάσεις, αλλά και έλλειψη αποφασιστικότητας. Ίσως η πρώτη φορά όμως που έστω και αργά η διοίκηση συνειδητοποίησε ότι όσο πιο νωρίς πάρεις αποφάσεις τόσο το καλύτερο.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους βοήθησαν, όλους αυτούς που δεν τα παράτησαν και φυσικά τον Coach Αλέξανδρο Κατεμίδη που έστησε όλη την ομάδα και δούλεψε χωρίς καμία αμοιβή από τον Αύγουστο, ξόδεψε πολλές ώρες παρά το φορτωμένο του πρόγραμμα και τελικά δεν του δώσαμε αυτό που περίμενε. Επίσης τον παλιό γνώριμο τον Coach Δημήτρη Βατό που ανέλαβε την ομάδα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή και κατάφερε να μας οδηγήσει σε πολύ καλές εμφανίσεις και αποτελέσματα, παρά το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να σωθούμε…το πίστεψε, ίσως περισσότερο από ότι εμείς…φυσικά και αυτός…χωρίς αμοιβή..
Συνεχίζουμε…Αισίως φτάσαμε τα 34 χρόνια και η νέα χρονιά θα είναι σημαντική, καθώς θα συμπληρωθούν 35 χρόνια από την ίδρυση του Συλλόγου.
Θα προσπαθήσουμε να το γιορτάσουμε έτσι όπως αρμόζει σε μια τόσο σημαντική στιγμή για τον Σύλλογο και να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο ετών. Συνάντηση όλων όσων φόρεσαν στο παρελθόν τη φανέλα των Ιπποτών…Πολύ αισιόδοξο να τους μαζέψουμε όλους αλλά ελπίζουμε πολλούς…Ευχόμαστε η προσπάθεια μας να ευοδωθεί και να ζήσουμε μια ωραία βραδιά με θύμησες παλιές από εποχές τελείως διαφορετικές.
#forzaippotes
#oncecavalierALWAYScavalier
Υγ με κάποιες απειροελάχιστες εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα…